Βότανα και σεξουαλικότητα

Σε όλες τις βοτανολογικές παραδόσεις του κόσμου, υπάρχουν βότανα που θεωρούν ότι αυξάνουν την λίμπιντο και θεραπεύουν προβλήματα ανικανότητας. Για ένα μάλιστα από αυτά, την Νταμιάνα, η φήμη ήταν τόσο έντονη που εμφανίσθηκε στο επίσημο βοτανολογικό όνομα του φυτού (Turnera aphrodisiaca).

Το κατά πόσο όμως τα διάφορα βότανα που ονομάζονται αφροδισιακά λειτουργούν διεγείροντας απ’ ευθείας την σεξουαλική ορμή, είναι κάτι για το οποίο πρέπει να έχουμε πολλές επιφυλάξεις.
Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει καμία τέτοια δράση.
Μπορούμε όμως με την βοήθεια των βοτάνων, να ενισχύσουμε την σεξουαλικότητα επιδρώντας θετικά στους παράγοντες που την καθορίζουν. Αν καταφέρουμε να έχουμε ένα οργανισμό γεμάτο ζωτικότητα και χωρίς προβλήματα λειτουργίας, αν το μυαλό μας είναι ισορροπημένο και ήρεμο, τότε το σεξ μπορεί να αποτελέσει μία ισχυρή έκφραση αυτής της κατάστασης.
Από αυτή την άποψη τα βότανα που μπορούν να μας φτάσουν σε ένα τέτοιο επίπεδο ηρεμίας και πληρότητας, λειτουργούν έμμεσα ως αφροδισιακά.
Λόγου χάρη, το Τζίνσενγκ και η Νταμιάνα, έχουν τη φήμη τονωτικών για τους γεννητικούς αδένες και ιδιαίτερα για το αντρικό γεννητικό σύστημα. Είναι όμως βότανα που αναμφίβολα ενισχύουν παράλληλα το άτομο να εκφράσει σε μεγαλύτερο βαθμό την έμφυτη πληρότητα και ζωτικότητα του. Αν υπάρχουν σεξουαλικά προβλήματα που συνδέονται με το στρες και την ένταση, τα χαλαρωτικά νευροτονωτικά όπως το Τίλιο, η Βρώμη και η Σκουτελλάρια μπορούν να αποδειχθούν ιδιαίτερα αποτελεσματικά. Βέβαια σε μερικές περιπτώσεις το πρόβλημα που μπορεί να απασχολεί κάποιον δεν είναι η μειωμένη σεξουαλική ορμή αλλά ακριβώς το αντίθετο. Αν επιθυμούμε να μειωθεί η σεξουαλικότητα, τότε ενδείκνυται η συνδυασμένη χρήση χαλαρωτικών νευροτονωτικών (που θα μειώσουν την ενέργεια) και νευροτονωτικών που θα ενισχύσουν και θα υποστηρίξουν το γεννητικό σύστημα. Κατάλληλα βότανα για την χρήση αυτή είναι η Πασσιφλόρα και η Βαλεριάνα.
Για τους άνδρες αν υπάρχει η ανάγκη να μειωθεί γενικά η σεξουαλική υπερδιέγερση, ειδικό βότανο θεωρείται ο Λυκίσκος, ο οποίος έχει έντονη χαλαρωτική δράση στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Ο Λυκίσκος είναι γνωστός και με την ονομασία Ζυθοβότανο μια και χρησιμοποιείται σε βιομηχανική κλίμακα σαν βακτηριοστατικό και σαν πικρή αρωματική ουσία στην παρασκευή της μπύρας στην οποία προσδίδει τη χαρακτηριστική της γεύση.
Αν και η χρήση του στη διαδικασία ζύμωσης του ζύθου ήταν γνωστή από τον 11ο αιώνα, στην Αγγλία η χρήση του παρεμποδίστηκε μέχρι τον 17ο αιώνα διότι πίστευαν ότι «κατάστρεφε την γεύση του ποτού και θα έβαζε σε κίνδυνο την υγεία των ανθρώπων». Οι Άγγλοι χρησιμοποιούσαν στη διαδικασία της ζύμωσης αντί Λυκίσκου, φυτά όπως το Χρυσάνθεμο ή ο Κισσός και το ποτό ήταν γνωστό ως Αλέ. Ο Λυκίσκος χρησιμοποιείτο στο ποτό γερμανικού τύπου το οποίο πήρε το όνομα bier (μπύρα).
Βέβαια δεν είναι ανάγκη να μας πιάσει ο φόβος ότι ένα-δυο ποτηράκια μπύρα θα επηρεάσει την ανδρική ικανότητα. Αν όμως κάποιος καταναλώνει μεγάλες ποσότητες μπύρας, τα οιστρογόνα που περιέχει ο Λυκίσκος, μάλλον δεν θα τον αφήσουν ανεπηρέαστο.
Παν μέτρον άριστον, λοιπόν!