Τα βότανα μπορούν να χρησιμοποιηθούν με δύο βασικούς τρόπους κατά των
λοιμώξεων και παρασιτώσεων: μέσα από την αντιμικροβιακή τους δράση
ενεργούν απευθείας κατά των μικροβίων και επιπλέον ενισχύουν και
ενεργοποιούν τις άμυνες του οργανισμού.
Ευτυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις τα βότανα έχουν και τις δύο αυτές δράσεις ταυτόχρονα.
Το Μύρο, είναι ένα παράδειγμα βοτάνου που συνδυάζει άμεση τοξική δράση κατά των βακτηρίων, ενώ παράλληλα έχει την ικανότητα να ενεργοποιεί την παραγωγή λευκών αιμοσφαιρίων από τον οργανισμό (τα λευκά αιμοσφαίρια είναι το βασικότερο όπλο του αμυντικού συστήματος του οργανισμού).
Άλλα βότανα που συστήνονται είναι εκείνα που βοηθούν στην αποβολή των τοξινών, όπως τα εφιδρωτικά, τα υπακτικά και τα διουρητικά.
Ένα περιβάλλον στο οποίο έχουν συσσωρευτεί τοξίνες και απόβλητα είναι το πλέον κατάλληλο για την ανάπτυξη μικροβίων.
Τα περισσότερα βότανα μπορούν να παίξουν ένα ρόλο στην αντιμετώπιση των λοιμώξεων και παρασιτώσεων, εδώ όμως θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στα αντιμικροβιακά, τα εφιδρωτικά και τα ανθελμινθικά.
Αντιμικροβιακά
Πολλά φυτά έχουν άμεση τοξική δράση κατά των μικροβίων.
Το πρώτο αντιβιοτικό, η πενικιλίνη, ανακαλύφθηκε σε ένα φυτό (συγκεκριμένα, ένα μύκητα).
Είναι ενδιαφέρον ότι μια παλιά ουαλική συνταγή για τις μολυσμένες πληγές είναι το μουχλιασμένο ψωμί.
Οι γιατροί χλεύαζαν αυτή την αγωγή για πολλά χρόνια, μέχρι που έγινε φανερό ότι αυτή η φαινομενικά εξωφρενική θεραπεία στηρίζεται σε σαφή βιοχημική βάση, αφού η μούχλα οφείλεται σε μύκητες.
Τα βότανα λειτουργούν με πολύπλοκους τρόπους που δεν μπορούν πάντα να εξηγηθούν - αφού δεν έχουν γίνει αρκετές έρευνες σε αυτό τον τομέα - και οι διεργασίες μέσα από τις οποίες καταπολεμούν τις λοιμώξεις
είναι πολυάριθμες.
Τα καλύτερα αντιμικροβιακά που μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε με ασφάλεια για να αντιμετωπίσουμε τις λοιμώξεις είναι η
Εχινάκια, ο Ευκάλυπτος, το Σκόρδο, το Μύρο, το
Τροπαίολο, το Θυμάρι, η Βαπτίσια και η Αρτεμισία
roa^Vftov.
Στις αρχές του αιώνα μας, έγινε μια σύγκριση ανάμεσα στην αντισηπτική δράση μερικών φυτι-κών ελαίων και εκείνη της φαινόλης, ενός συνηθισμένου χημικού αντισηπτικού.
Διαπιστώθηκε ότι πολλά πτητικά έλαια είναι ισχυρότερα από τη φαινόλη.
Το ισχυρότερο ανάμεσα τους είναι το έλαιο του Θυμαριού.
Στο πείραμα αυτό χρησιμοποιήθηκε ζωμός βοδινού που είχε μολυνθεί από μια ποσότητα νερού προερχόμενη από αποχέτευση, και εξετάστηκε πόσα μέρη ελαίου έπρεπε να προστεθούν σε 1000 μέρη ζωμού για να πάψει κάθε μικροβιακή δράση.
Το έλαιο του Θυμαριού αποδείχτηκε οχτώ φορές ισχυρότερο από τη φαινόλη.
Επιπλέον, ενώ η φαινόλη προκαλεί βλάβες στους ιστούς γύρω από ένα τραύμα, τα ισχυρότερα φυτικά έλαια όπως το Θυμάρι δεν έχουν αυτό το μειονέκτημα.
Υπάρχουν και άλλα πολλά φυτά που αποδείχτηκαν ισχυρότερα από τη φαινόλη:
Θυμάρι 0,7
Γλυκό Πορτοκάλι 1,2
Βερβένα 1,6
Τριαντάφυλλο 1,8
Γαρίφαλο 2,0
Ευκάλυπτος 2,2
Μέντα 2,5
Ρίζα Ίριδας της Φλωρεντίας 3,8
Γλυκάνισο 4,3
Δεντρολίβανο 4,3
Λεβάντα 5,0
Φαινόλη 5,6
Μάραθο 6,4
Λεμόνι 7,0
Σάσσαφρος 7,5
Τίλιο 8,4
Αγγελική 10,0
Το έλαιο Σκόρδου είναι ένα άλλο ισχυρό αντιμικροβιακά που αξίζει να αναφέρουμε
Χρησιμοποιήθηκε κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντισηπτικό για την επίδεσ-τραυμάτων, σε συνδυασμό με επιδέσμους από Σφάγνο.
Εφιδρωτικά (Αντιπυρετικά)
Εφιδρωτικά είναι ένα ίαμα που κάνει τον οργανισμό να αυξήσει την ποσότητα του ιδρώτα που αποβάλλει.
Αυτό με τη σειρά του αυξάνει την αποβολή τοξινών μέσα από το δέρμα και βοηθά στον καθαρισμό του σώματος.
Τα εφιδρωτικά συστήνονται σε ένα μεγάλο φάσμα καταστάσεων, αλλά περισσότερο στην αγωγή του πυρετού και τ_ λοιμώξεων που επιδρούν σε ολόκληρο τον οργανισμό.
Έχουμε συζητήσει ήδη τη χρηση τούς κατά της γρίπης (στο κεφάλαιο για τα αυτιά, τη μύτη, το λαιμό και τα μάτια), και
τις δυναμωτικές και θεραπευτικές τους ιδιότητες επιτρέπουν συχνά στο σώμα να απαλλαχτεί από λοιμώξεις και πυρετούς σε εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Επι ταχύνουν και ενισχύουν τη ζωτική θεραπευτική διεργασία, χωρίς να παρεμποδίζουν να καταστέλλουν κάποιο μέρος της.
Μπορούν να χρησιμοποιηθούν μεμονωμένα ή στα πλαίσια μια ευρύτερης θεραπείας.
Τα πιο χρήσιμα είναι η Αγγελική, το Ευπατόριο Λ διατρητόφυλλο, η Νεπέτα η γατόφιλη, το Καγιέν, τα άνθη ή οι καρποί Σαμπούκου το Τζίντζερ, ο Ύσσωπος, το Φλισκούνι, η Μέντα, η ρίζα Ασκληπιάδας, το Θυμάρι και η Αχιλλέα.
Ευτυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις τα βότανα έχουν και τις δύο αυτές δράσεις ταυτόχρονα.
Το Μύρο, είναι ένα παράδειγμα βοτάνου που συνδυάζει άμεση τοξική δράση κατά των βακτηρίων, ενώ παράλληλα έχει την ικανότητα να ενεργοποιεί την παραγωγή λευκών αιμοσφαιρίων από τον οργανισμό (τα λευκά αιμοσφαίρια είναι το βασικότερο όπλο του αμυντικού συστήματος του οργανισμού).
Άλλα βότανα που συστήνονται είναι εκείνα που βοηθούν στην αποβολή των τοξινών, όπως τα εφιδρωτικά, τα υπακτικά και τα διουρητικά.
Ένα περιβάλλον στο οποίο έχουν συσσωρευτεί τοξίνες και απόβλητα είναι το πλέον κατάλληλο για την ανάπτυξη μικροβίων.
Τα περισσότερα βότανα μπορούν να παίξουν ένα ρόλο στην αντιμετώπιση των λοιμώξεων και παρασιτώσεων, εδώ όμως θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στα αντιμικροβιακά, τα εφιδρωτικά και τα ανθελμινθικά.
Αντιμικροβιακά
Πολλά φυτά έχουν άμεση τοξική δράση κατά των μικροβίων.
Το πρώτο αντιβιοτικό, η πενικιλίνη, ανακαλύφθηκε σε ένα φυτό (συγκεκριμένα, ένα μύκητα).
Είναι ενδιαφέρον ότι μια παλιά ουαλική συνταγή για τις μολυσμένες πληγές είναι το μουχλιασμένο ψωμί.
Οι γιατροί χλεύαζαν αυτή την αγωγή για πολλά χρόνια, μέχρι που έγινε φανερό ότι αυτή η φαινομενικά εξωφρενική θεραπεία στηρίζεται σε σαφή βιοχημική βάση, αφού η μούχλα οφείλεται σε μύκητες.
Τα βότανα λειτουργούν με πολύπλοκους τρόπους που δεν μπορούν πάντα να εξηγηθούν - αφού δεν έχουν γίνει αρκετές έρευνες σε αυτό τον τομέα - και οι διεργασίες μέσα από τις οποίες καταπολεμούν τις λοιμώξεις
είναι πολυάριθμες.
Τα καλύτερα αντιμικροβιακά που μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε με ασφάλεια για να αντιμετωπίσουμε τις λοιμώξεις είναι η
Εχινάκια, ο Ευκάλυπτος, το Σκόρδο, το Μύρο, το
Τροπαίολο, το Θυμάρι, η Βαπτίσια και η Αρτεμισία
roa^Vftov.
Στις αρχές του αιώνα μας, έγινε μια σύγκριση ανάμεσα στην αντισηπτική δράση μερικών φυτι-κών ελαίων και εκείνη της φαινόλης, ενός συνηθισμένου χημικού αντισηπτικού.
Διαπιστώθηκε ότι πολλά πτητικά έλαια είναι ισχυρότερα από τη φαινόλη.
Το ισχυρότερο ανάμεσα τους είναι το έλαιο του Θυμαριού.
Στο πείραμα αυτό χρησιμοποιήθηκε ζωμός βοδινού που είχε μολυνθεί από μια ποσότητα νερού προερχόμενη από αποχέτευση, και εξετάστηκε πόσα μέρη ελαίου έπρεπε να προστεθούν σε 1000 μέρη ζωμού για να πάψει κάθε μικροβιακή δράση.
Το έλαιο του Θυμαριού αποδείχτηκε οχτώ φορές ισχυρότερο από τη φαινόλη.
Επιπλέον, ενώ η φαινόλη προκαλεί βλάβες στους ιστούς γύρω από ένα τραύμα, τα ισχυρότερα φυτικά έλαια όπως το Θυμάρι δεν έχουν αυτό το μειονέκτημα.
Υπάρχουν και άλλα πολλά φυτά που αποδείχτηκαν ισχυρότερα από τη φαινόλη:
Θυμάρι 0,7
Γλυκό Πορτοκάλι 1,2
Βερβένα 1,6
Τριαντάφυλλο 1,8
Γαρίφαλο 2,0
Ευκάλυπτος 2,2
Μέντα 2,5
Ρίζα Ίριδας της Φλωρεντίας 3,8
Γλυκάνισο 4,3
Δεντρολίβανο 4,3
Λεβάντα 5,0
Φαινόλη 5,6
Μάραθο 6,4
Λεμόνι 7,0
Σάσσαφρος 7,5
Τίλιο 8,4
Αγγελική 10,0
Το έλαιο Σκόρδου είναι ένα άλλο ισχυρό αντιμικροβιακά που αξίζει να αναφέρουμε
Χρησιμοποιήθηκε κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ως αντισηπτικό για την επίδεσ-τραυμάτων, σε συνδυασμό με επιδέσμους από Σφάγνο.
Εφιδρωτικά (Αντιπυρετικά)
Εφιδρωτικά είναι ένα ίαμα που κάνει τον οργανισμό να αυξήσει την ποσότητα του ιδρώτα που αποβάλλει.
Αυτό με τη σειρά του αυξάνει την αποβολή τοξινών μέσα από το δέρμα και βοηθά στον καθαρισμό του σώματος.
Τα εφιδρωτικά συστήνονται σε ένα μεγάλο φάσμα καταστάσεων, αλλά περισσότερο στην αγωγή του πυρετού και τ_ λοιμώξεων που επιδρούν σε ολόκληρο τον οργανισμό.
Έχουμε συζητήσει ήδη τη χρηση τούς κατά της γρίπης (στο κεφάλαιο για τα αυτιά, τη μύτη, το λαιμό και τα μάτια), και
τις δυναμωτικές και θεραπευτικές τους ιδιότητες επιτρέπουν συχνά στο σώμα να απαλλαχτεί από λοιμώξεις και πυρετούς σε εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Επι ταχύνουν και ενισχύουν τη ζωτική θεραπευτική διεργασία, χωρίς να παρεμποδίζουν να καταστέλλουν κάποιο μέρος της.
Μπορούν να χρησιμοποιηθούν μεμονωμένα ή στα πλαίσια μια ευρύτερης θεραπείας.
Τα πιο χρήσιμα είναι η Αγγελική, το Ευπατόριο Λ διατρητόφυλλο, η Νεπέτα η γατόφιλη, το Καγιέν, τα άνθη ή οι καρποί Σαμπούκου το Τζίντζερ, ο Ύσσωπος, το Φλισκούνι, η Μέντα, η ρίζα Ασκληπιάδας, το Θυμάρι και η Αχιλλέα.