Βότανα από την αρχαιότητα έως σήμερα

Μύθοι και πραγματικότητα

Τα βότανα είναι τόσο παλιά όσο και ο πολιτισμός μας… κάθε βότανο έχει την δική του ιστορία αλλά και συνοδεύεται με τον δικό του ξεχωριστό μύθο

…

Σήμερα μέσα από την επιστήμη έχουμε καταλήξει στις ευεργετικές τους ιδιότητες.

Ας κάνουμε ένα ταξίδι σε μερικά βότανα από το παρελθόν έως σήμερα…

Δεντρολίβανο (Rosmarinum officinalis)

Στην αρχαιότητα το δεντρολίβανο θεωρούνταν ελιξίριο της νεότητας , σύμβολο ομορφιάς και λέγετε μάλιστα ότι ο θάμνος ήταν το δώρο της θεάς Αφροδίτης στους ανθρώπους. Οι μαθητές φορούσαν στεφάνια από δεντρολίβανο στο κεφάλι γιατί έχει διεγερτικές ικανότητες και αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος. Οι Ρωμαίοι κρατούσαν πάντα ένα κλαράκι Δεντρολίβανου κατά την διάρκεια τελετών και θρησκευτικών εορτών, μιας και θεωρείτο πως εξασφαλίζει ευτυχισμένη ζωή και ειρήνη μετά θάνατο. Το δεντρολίβανο είναι εξαίρετο διεγερτικό και τονωτικό. Πολύτιμο σε σωματική και πνευματική υπερκόπωση. Είναι καλό αποχρεμπτικό και χρησιμοποιείται σε χρόνιες βρογχίτιδες, γρίπη, κοκίτη και άσθμα.

Λεβάντα (Lavandula officinalis)

Μύθοι λένε ότι η λεβάντα δεν είχε άρωμα μέχρι την στιγμή που η Παναγία άπλωσε τα φασκιά του βρέφους Ιησού Χριστού πάνω σ’ ένα θάμνο λεβάντας. Από θαύμα, όταν τα μετακίνησε από τον θάμνο η λεβάντα πήρε ένα μεθυστικό άρωμα! Από τότε η Παρθένος Μαρία έπλενε τα φασκιά του Ιησού Χριστού με νερό αρωματισμένο με λεβάντα. Επίσης λέγεται πως η βασίλισσα Κλεοπάτρα χρησιμοποιούσε αυτό το μαγευτικό άρωμα για να ξελογιάσει τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Αντώνιο. Σήμερα η λεβάντα χρησιμοποιείτε για να ανακουφίζει από ημικρανίες, πονοκεφάλους, ιλίγγους και να διώχνει την αϋπνία. Ένα φλιτζάνι τσάι πριν τον βραδινό ύπνο ρυθμίζει το κυκλοφορικό και λιγοστεύει την ταχυπαλμία.

Φασκόμηλο (salvia officinalis)

Μια Αγγλική παροιμία λέει όποιος δεν θέλει να πεθάνει να τρώει φασκόμηλο τον Μαϊ. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν το Φασκόμηλο σαν γενικό τονωτικό του μυαλού και του σώματος. Οι Κινέζοι ήταν ευτυχείς ανταλλάσοντας την τριπλάσια ποσότητα του καλύτερου τους τσαγιού με το ευρωπαϊκό Φασκόμηλο. Το βοτανολογικό του όνομα salvia υπαινίσσεται άλλωστε την σπουδαιότητα του προέρχεται από το ρήμα salvare που σημαίνει «σώζω» επί αιώνες το φασκόμηλο εκτιμάτε για τις θεραπευτικές του ιδιότητες: Πονόλαιμοι, κρυολογήματα, γρίπη, δυσπεψία, εξάψεις , επώδυνες περίοδοι, τονώνει το ασθενημένο νευρικό σύστημα και τέλος σταματά την εφίδρωση.

Αχιλλέα (Achillea Millefolium)

Αχιλλέα η χιλιόφυλλη το όνομα της το οφείλει στον Αχιλλέα ο οποίος τραυματισμένος από το δόρυ του Πάρη στον πόλεμο της Τροίας έδεσε την πληγή του με αυτό το φυτό για να ανακουφιστεί, μετά από συμβουλή της θεάς Αφροδίτης. Αργότερα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο το χρησιμοποιούσαν σαν αιμοστατικό στα τραύματα τους. Χρήσεις: τονωτικό, αντισηπτικό, ορεκτικό, αντιπυρετικό (λόγω της εφίδρωσης που προκαλεί), καλμάρει γυναικολογικά προβλήματα, ρυθμίζει την περίοδο, ανακουφίζει τους πόνους από :κιρσούς, αιμορροΐδες, αρθριτικά, ρευματισμούς. Καθαρίζει το λιπαρό δέρμα και βοηθάει να περιοριστεί η τριχόπτωση.

Μανδραγόρας ο ανθρωπόμορφος

Ένα από τα βότανα, στο οποίο ο λαός έχει αποδώσει μυστηριώδεις και μαγικές ιδιότητες, είναι ο περίφημος μανδραγόρας.

Η ρίζα του χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς και από διάφορους λαούς ως κατασταλτικό του πόνου.

Η ανθρώπινη μορφή του μανδραγόρα οφείλεται στη διχαλωτή του ρίζα που μοιάζει με  ανοιχτά πόδια ανθρώπου που στέκεται όρθιος. Ο θρύλος μιλάει για αυτοτιμωρία κάποιου άντρα που ερωτεύτηκε μια νεράιδα και όταν αυτή έχασε την ζωή της θέλησε να την ακολουθήσει και ζήτησε να τον θάψουν όρθιο δίπλα της και όταν κάποιος πάει να τον ξεριζώσει από δίπλα της αυτός βγάζει μια φωνή-στριγκλιά που σκότωνε ή τρέλαινε όποιον δεν είχε προφυλαγμένα τα αυτιά του εκείνη την ώρα.

Στους αρχαίους καιρούς πίστευαν ότι ο Μανδραγόρας είχε μαγικές δυνάμεις.. Έπρεπε να ξεριζωθεί νύχτα με πανσέληνο.  Για να ξεριζώσουν το μανδραγόρα έπρεπε να το κάνουν μόνο μεσάνυχτα και μετά από απαραίτητες προσευχές και τελετουργίες. Κάποιος ζωγράφιζε τρεις κύκλους γύρω από το φυτό με ένα μυτερό κλαδί ιτιάς και μετά έδεναν το πόδι ενός μαύρου σκύλου στο φυτό με ένα σπάγκο. Ανθρώπινα χέρια δεν έπρεπε να έρθουν σε επαφή με το φυτό. Ο άνθρωπος έφευγε πιο μακριά και πετούσε ένα κομμάτι κρέας. Ο σκύλος, προσπαθώντας να το φτάσει, τραβούσε τη ρίζα έξω από το χώμα. Ο σκύλος μετά από αυτή τη διαδικασία έπρεπε να πεθάνει, γιατί πιστευόταν ότι οι χθόνιοι δαίμονες ζητούσαν ως αντάλλαγμα μία ζωή για τη ζωή του μανδραγόρα που πήρε ο άνθρωπος.  Πίστευαν πως όταν ο μανδραγόρας έβγαινε από το έδαφος έβγαζε μια στριγκλιά που σκότωνε ή τρέλαινε όποιον δεν είχε προφυλαγμένα τα αυτιά του εκείνη την ώρα. Όταν το φυτό είχε πια αποκοπεί από την γη μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ευεργετικούς σκοπούς.

Οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν «μήλο του έρωτα», οι Άραβες «μήλο του διαβόλου», φυλές του όρους Λίβανος «αυγά των τζίνι» (ότι πραγματοποιούσαν τα όνειρα του χρήστη), οι Εβραίοι το αποκαλούσαν «τα μήλα της αγάπης» ως γονιμοποιά για τις γυναίκες, αυτή η παράδοση διατηρείται μέχρι σήμερα.